Nga Alma Nikolli

Kam provuar në jetë të vuaj fizikisht. Kam provuar betadinë në plagë të hapur për disa javë rresht. Për disa sekonda kjo dhimbje më erdhi sërish, por si plagë shpirti. Ashtu mu dukën ato shuplaka tallëse në trupin e asaj të moshuare. Më dhembi shumë. Të qenit njeri dhemb në kohë tmerri. E u mata të shkruaj, të them diçka, po prapë hezitova.

Lexova gjithkënd. Të gjithë paqësorët e këtij kombi nuk lanë gjë pa thënë. Dhunuan dhunueset e fëmijët e një të moshuare të mjerë, të dënuar me Alzhaimer. Shkrime, qëndrime, komente, protagonizëm…Dhunë e urrejtje. Moral, gjyqësi, injorancë, antipati…e pak respekt për dhimbje, pak dëshirë për reflektim.

Për KRIMINELET nuk dua të flas. I dënoftë ligji, nëna që i lindi, shpirti dhe Zoti! Nëse do ishte rast i izoluar nuk do të ishte gjithë kjo tmerri. Më flitet për krimimelët potencialë, për mësuesit psikopatë që na kanë “edukuar”. Ata të ligët që shpullën e kishin mjet mësimdhënieje. Për mësuesen që rrihte sërish të rrahurin se gjatë rrahjes iu thye thoi. Për atë monstrën tjetër që ia përplaste kokën në dërrasën jeshile një vajze gjimnaziste. Këto janë skena reale që unë i kam parë vetë. Aty ulur në bankë, me fat që nuk isha fatkeqja dhe pa fat që s’bëja dot asgjë.

Jemi rritur me frikë. E kujt mund t’i flisje për atë dhunë? Kujt? Atij prindi që i thotë vetë mësuesit:” ma rrih fëmijën po s’u soll mirë”? Kujt? Atij prindi që të rrit me frikën nga polici?! “Fli se të rreh polici!” Të rreh prindi, mësuesi dhe shteti. Të zhdëp! E ti rritesh, po sa janë gjasat që të mund të jesh njeri, të mos gjesh zgjidhje në dhunë? Si duhet të jesh rritur kur arrin në psikopatërinë e zgërdheshjes nga dhuna që ushtron dhe ajo që sheh? Cilat janë kushtet familjare dhe më gjerë?

Këtë verë po kaloja në lagjen ku jam rritur me vajzën tim përdore dhe tim shoq. Pas disa ditëve sfidante me shëndetin e vajzës na gëzoi tej mase zëri i disa fëmijëve që loznin në rrugë, para shtëpive të tyre, të lirë e të bukur si u takon fëmijëve të jenë. E meqë edhe vajza jonë po e shijonte atë moment, e zgjatëm qëndrimin aty. Në bisedë e sipër ata fëmijë më treguan se mësuesja i rrihte, Buzëqeshja e tyre gjatë atij rrëfimi ma copëtoi shpirtin. “Po a ju keni thënë prindërve”, i pyeta. “Eh, ata na rrahin më keq”, ma kthyen….

Njësoj sa ajo e moshuar me Alzhaimer, janë të pambrojtur edhe këta fëmijë. Njësoj goditen, vetëm se nuk filmohen. A do ja lëndonte vallë zemrën prindërve të tyre, një video që ja tregon këtë moment? Një video ku dhunuesit janë ata vetë, apo mësuesi.

Kemi edhe terror psikologjik që e ushtrojnë kryesisht punëdhënësit. Para tyre, të rritur aspak të pambrojtur por të detyruar të heshtin prej bukës së gojës, durojnë dhunë e presion psikologjik, që ushtrohet në sy të të gjithëve, ashtu si në komunizëm. Të bëhet një shembull që të tremben të tjerët. E të gjithë heshtin, ulin kokën dhe vazhdojnë punën. Në në pjesë të rasteve këta janë gazetarë apo drejtuesh mediash, këta që kanë në dorë trajtimin e historive të bujshme të dhunës. Të mos flasim për dhunën monetare direkte që ushtrohet në spitale. Të dhunon psikologjikisht roja te dera, sanitari, infermieri e mjeku. Delikatesa e një infermieri në momentin që qep një kokë të aksidentuar e të tronditur nga dhimbja dhe frika, ndryshon krejtësisht në varësi të 5 mijë lekëshit në xhep. Sërish flas nga përvoja e jetuar. Në mos dhunues vetë, të gjithë kemi qenë dëshmitarë të saj e kemi heshtur, ndaj jemi shoqëria që jemi.

Do të doja shumë që në këtë moment të isha psikologe e psikiatre, të dija më shumë e të thoja më shumë. Do të doja shumë t’u thoja njerëzve që problemi nuk është azili, shkolla, kopshti apo vendi i punës…e ata të më besonin. Do të doja shumë të ndyshoja rrënjët tona, ato të kalburat, të mbjellat me dhunë. Por ja që nuk mundem.

E ndërsa kushdo tregoi me gisht e i dha flakaresha virtuale krimineleve, jeta, shoqëria dhe dhunuesit potencialë publikë vijojnë të rrahin me lloj lloj metodash fëmijën, të moshuarin, punëmarrësin, të sëmurin…njeriun në përgjithësi.